Zbigniew Kratochwil ( 1913-2002).

Urodził się niedaleko Lwowa.

Inż. elektryk, specjalista budowy wielkich maszyn, przez długi czas główny inżynier zakładu Brown Boveri a później Zakładów Wytwórczych Maszyn Elektrycznych im. Wilhelma Piecka. W żychlińskiej fabryce pracował od 1938  do 1966 roku. Odszedł do Ministerstwa Nauki Szkolnictwa Wyższego  i Techniki na stanowisko głównego specjalisty od spraw elektrotechniki. Zaliczał się do grona pracowników z  najdłuższym stażem pracy.

 Dr inż.  Z. Kratochwil jest autorem książki „Technologia produkcji maszyn elektrycznych”, jednej z pierwszych książek z tej dziedziny w kraju.

To kilka suchych zdań o człowieku, który obracał się wokół nauk ścisłych –  swą wiedzę i doświadczenie poświecił dla dobra żychlińskiej fabryki i jej pracowników.

Chciałem pokazać inne – nieznane pasje i zainteresowania inż. Zbigniewa Kratochwila.

 Trzej bracia………..

• Zygmunt Kratochwil – pionier polskiej powojennej chirurgii plastycznej.
• Marian Kratochwil – artysta malarz, po wojnie w Londynie.
• Zbigniew Kratochwil – inż. elektryk, specjalista budowy wielkich maszyn.Ukończyli tę samą , lwowską  szkołę  Mieczysława Kistryna im. Henryka Jordana.

Wspomnienie o jednym z braci –  artyście malarzu Marianie Kratochwilu. 

2002 r. wrzesień  dar dla Biblioteki  Uniwersyteckiej w Toruniu.

Zbigniew Kratochwil i jego córka Ewa Gubała z Warszawy podarowali obraz olejny Mariana Kratochwila oraz dokumentację archiwalną związaną z artystą. Dar zawiera listy Mariana do brata, dokumenty osobiste, fotografie rodzinne, nagrania filmowe, książki, katalogi i gipsową głowę przedstawiającą artystę.

Portret hiszpańskiego chłopa.

Galeria  fotografii i prac Mariana Kratochwila.

 Inną pasją inż. i  historyka Zbigniewa Kratochwila są wspomnienia rodzinnych stron .

Kwartalnik poświęcony polskiemu dziedzictwu historii i kultury Lwowa i Małopolski Wschodniej oraz ludziom związanym w przeszłości i współczesności z tamtą Ziemią. Ukazuje się  od 1995 roku.

Złoczów, ulica Gliniańska”. Autor jest bratem świetnego malarza Mariana (zamieszkałego w Anglii) . Ojciec był sędzią, a w Złoczowie mieszkał z rodziną w latach 1905–1928. Autor urodził się w roku 1913.

Złoczów to jedno z ważniejszych miast Małopolski Wschodniej, choć pod względem wielkości nie należał do czołówki. Po Lwowie i dwóch innych miastach wojewódzkich, Stanisławowie i Tarnopolu, plasuje się grupa miast, których bogata historia szła w parze ze znaczeniem we współczesności, przerwanej w sposób nienaturalny II wojną światową. Takie miasta, jak Drohobycz i Borysław, Kołomyja, Sambor, Stryj, Brody i Złoczów, a zaraz potem Czortków, Gródek Jagielloński, Sokal, Rawa Ruska, Żółkiew, Brzeżany, Buczacz i całe mnóstwo mniejszych i najmniejszych, były pepinierą polskiej inteligencji, wcale nie tylko w skali regionalnej. Czy nie czujemy tego do dziś, jeśli nie w wymiarze ilościowym, to na pewno jakościowym, mimo upływu półwiecza?

Kratochwil maluje sceny z życia takiego właśnie miasteczka, zapamiętane przed siedmioma-ośmioma dziesiątkami lat, lub później zasłyszane. Opowiada o rodzinie i domu, o kolegach, znajomych i sąsiadach, o zabawach i wycieczkach, o najeździe bolszewickim 1920 roku i o mniejszościach narodowych, a wreszcie o losach złoczowian, wygnanych ze swojej „małej ojczyzny”.

W sumie dostaliśmy wartościowy dokument, spisany bez pretensji do wielkiej literatury. Bierzmy przykład i utrwalmy na papierze własne wspomnienia. Nie trzeba być do tego historykiem ani pisarzem. Podobnych dokumentów powinno powstać wiele.  ……… Stefan Łukowski.

Musiało upłynąć kilkadziesiąt lat aby mogły  ujrzeć światło dzienne……te trudne i dramatyczne historie z naszej Polskiej historii.

                                                                                    Podkamień  koło Brodów.

Zbigniew Kratochwil.

Wspomnienie o malarzu M. Kratochwilu i prozaiku Leopoldzie Buczkowskim.

GŁOS PODOLAN 1.

GŁOS PODOLAN 2.

GŁOS PODOLAN 3.

………kim był Norwid?………  Mieczysław Norwid-Neugebauer – to późniejszy  generał dywizji Wojska Polskiego.

Zanim przybliżę historię naszego bohatera, opowiem o Nim ciekawostkę zapisaną w przepastnej Księdze Historii 6 Pułku Piechoty Legionów. To ukazuje jego charakter i młodzieńczą odwagę.

Jest rok 1915 – Wołyń na kresach Rzeczpospolitej. Odwiedziny Komendanta Piłsudskiego i pułkowe zawody strzeleckie. Na placu „boju” pozostał ppłk Norwid i…….. nasz młody chorąży Wiktor Kwarciński. Historykowi i pułkowemu pisarzowi nie wypadało napisać KTO zwyciężył i w elegancki sposób pozostawił to milczeniem. Kim był zwycięzca?………. proszę się domyśleć :).

Wiktor Kwarciński.

Urodzony w dniu 4 stycznia 1895 roku w Żychlinie pow. Kutno.

Syn Aleksandra Longina i Julii Rozalii z Rudzińskich.

Ukończył  szkołę handlową w Łowiczu.

Szkoła Handlowa w Łowiczu 1907-1910 rok. To jego przyjaciele i rówieśnicy.

Kończy również Średnią Szkołę Mechaniczno – Techniczną w Warszawie.

Od 1912 roku należy do Polowej Drużyny Sokolej  – kończy kurs podoficerski.

Polowe Drużyny Sokole miały za cel przygotowanie młodzieży do walki z Rosjanami i  pozostawały
pod wpływem ideologii krakowskiego komendanta tej organizacji – Józefa Piłsudskiego.

Ćwiczenia  polowe młodych „Sokolników”.

Należał do Związku Strzeleckiego.

Związek Strzelecki powstał w kwietniu 1910 r.  we Lwowie, jako stowarzyszenie prowadzące przysposobienie wojskowe dla młodzieży polskiej. Wykorzystując obowiązujące przepisy Józef Piłsudski przeszkolił do sierpnia 1914 r. ponad siedem tysięcy członków Związków Strzeleckich. Strzelcy stali się żołnierzami polskimi i stanowili znaczącą część kadr odrodzonego Wojska Polskiego.

Na początku XX wieku, Polska była jeszcze podzielona i rządzona przez trzech zaborców: Rosję, Prusy i Austrię. Młodzi Polacy ze wszystkich zaborów wiedzieli, że w świecie zachodzą wielkie zmiany i chcieli być gotowi, kiedy nadejdzie godzina, by wziąć odpowiedzialność za losy Polski.  Spotykali się, dyskutowali, działali w różnych organizacjach. Niektóre organizacje działały otwarcie a inne w tajemnicy przed władzami, szczególnie w zaborach rosyjskim i pruskim, gdzie mowa polska była surowo zwalczana w szkołach i urzędach państwowych. Były tajne związki różnej orientacji politycznej dążące do odzyskania niepodległości Polski, jawne organizacje, jak propagujące tężyznę fizyczną i dyscyplinę towarzystwo gimnastyczne „Sokół”.

Od roku 1912 pojawiły się  zalążki munduru  w  organizacjach niepodległościowych w Galicji.

Po wybuchu wojny we wrześniu 1914 roku Wiktor Kwarciński wstąpił do Legionów Polskich.

Rozpoczął służbę w 2 baonie  3 Pułku Piechoty. 

Uczestniczył w działaniach II Brygady.  Służył jako szeregowiec, potem awansował na podoficera. Od 21 stycznia 1915 roku pełni funkcję instruktora szkoły podoficerskiej. Odznaka Szkoły Chorążych Legionów polskich.

Po utworzeniu w lipcu 1915 roku  6 Pułku Piechoty Legionów Polskich  rozkazem Komendy Garnizonu z 3 sierpnia 1915 roku zostaje do niego przydzielony jako aspirant oficerski.

12 września 1915 roku razem z pułkiem chor. Wiktor Kwarciński wyrusza na front.

Chor. Wiktor Kwarciński jest żołnierzem jedynego oddziału w Legionach Polskich, na którym powiewa sztandar Rzeczpospolitej Polskiej.

11 listopada 1915 roku awansowany do stopnia chorążego piechoty, pełni funkcję komendanta plutonu w 6 kompanii 6 Pułku Piechoty. 15 lutego 1916 roku odznaczony srebrnym medalem waleczności II klasy.

Wiadomości Polskie z 11 marca 1916roku.   (strona 10 odznaczenia za waleczność 6 PP Legionów Polskich – srebrny medal II kl. za waleczność – Wiktor Kwarciński).

Sportowe zawody strzeleckie   w obecności Komendanta Józefa Piłsudskiego.  Przed tarczą strzelniczą pozostał ppłk. Norwid (dowódca 6 Pułku) i chor. Wiktor Kwarciński.

Szósty od lewej ppłk. Mieczysław Norwid-Neugebauer.

Komendanci pułków Legionów Polskich. Stoją od lewej: rtm. Filip Kochański, ppłk Marian Januszajtis, ppłk Henryk Minkiewicz, mjr Leon Berbecki, mjr Władysław Belina-Prażmowski, ppłk Mieczysław Norwid-Neugebauer, nn, ppłk Edward Śmigły-Rydz, mjr Ottokar Brzoza, mjr Andrzej Galica – Wołyń, 14 marca 1916 r.

Wiadomości z pól bitew dochodziły bardzo powoli…    26 maj 1917 w Gazecie Lwowskiej. (odznaczony chor. Wiktor Kwarciński).

Ciężko ranny 5 lipca 1916 roku pod Polską Górą (przestrzał prawego uda)  zwanej Bitwą pod Kostiuchnówką.

Historia 6 Pułku Piechoty Legionów .  W dwu tomach znajdujemy opis, jak przez szereg walk szedł Pułk do swego celu – Polski niepodległej.  Za swą żołnierską służbę otrzymał Virtuti Militari.

Podpisano – M.NORWID-NEUGEBAUER. Gen.DYW. I INSP. ARMII.

Z kilkuset stron historii 6 Pułku Piechoty Legionów umieściłem – Historię Pułku podpisaną przez jego dowódcę.  Apel Poległych (chor. Wiktor Kwarciński), zdjęcie naszego bohatera, listę (chor. Wiktor Kwarciński), listę odznaczonych Medalem Waleczności II Klasy (chor. Wiktor Kwarciński), wspomnienie tych, którzy  odeszli (wymieniony chor. Wiktor Kwarciński).

II Tom Historii 6 Pułku Piechoty Legionów.   ROK BOJÓW NA POLESIU 1915-1916.

Zamieściłem tu Opis Bitwy podczas której został ranny chor.Wiktor  Kwarciński  ( jest wymieniony w tekście), piękne wspomnienie o chorążym Wiktorze Kwarcińskim i jego waleczności,  Lista Poległych, Lista Oficerów w dniu wymarszu w pole 12.IX .1915 rok (II Baon), wykaz odznaczonych (chor. Wiktor Kwarciński).

Ostatni rozkaz umierającego chor. Wiktora Kwarcińskiego  został wykonany przez dowódcę Pułku.

Zmarł 15 sierpnia 1916 roku w szpitalu rezerwowym 12/IV w Chełmie.

Legiony………………………………

Tekst opracowany przez Panią Annę Wrzesińską.